Een West-Vlaamse pluimveeslachterij heeft een exponentiële groei van haar bedrijvigheden op de bestaande site op het oog, waardoor ze van een klasse 2-inrichting naar een klasse 1-inrichting zou evolueren. De firma is echter gelegen tegenover een woongebied met landelijk karakter. Conform artikel 5.45.1.2 van titel II van het VLAREM is dergelijke inrichting verboden op minder dan 100 m van woongebied. Op 5 december 2016 had de exploitant hiertoe een afwijking van artikel 5.45.1.2 van titel II van het VLAREM verkregen onder voorwaarden.

Artikel 59, tweede lid van het Omgevingsvergunningsdecreet bepaalt uitdrukkelijk dat het advies van het college van burgemeester en schepenen dan wel van de gemeentelijke omgevingsambtenaar dient te worden ingeroepen in administratief beroep, tenzij het beroep zou zijn ingesteld door het college zelf.

Na talloze procedures tegen een specifieke projectontwikkelaar, besliste een stadsinwoonster om een nieuw veraf gelegen woonproject van dezelfde ontwikkelaar te bestrijden. De deputatie kwam redelijkerwijze tot de vaststelling dat dergelijk beroep onontvankelijk is, de meer dan geruime afstand tussen haar woonplaats en het project indachtig. Zij kon immers onmogelijk de beperkt aangevoerde hinder ondervinden.
 

Artikel 14, derde lid, van het besluit van de Regent van 23 augustus 1948 tot regeling van de rechtspleging voor de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State biedt aan een procespartij de mogelijkheid om de vordering tot behoud van de gevolgen van de bestreden akte uiterlijk in de laatste memorie te formuleren.

Geheel terecht heeft de Raad voor Vergunningsbetwistingen op 10 juli 2019 een schorsingsvordering bij uiterst dringende noodzakelijkheid afgewezen wegens het gebrek aan enig nuttig effect wanneer een vergunningsweigering in laatste administratieve aanleg voorligt. De RvVb overwoog dienaangaande op pertinente wijze: